Espertar o son da choiva
Ó silencio dos que falan na noite
E brincar ó pé dos montes
Disposto a camiñar de fronte
Abrindo as ás e recollendo
As historias destes meus sendeiros
Coas miñas botas ben molladas
Encamiñome o seguinte solpor
E camiñar co sol no peito
Por sendas de terra e follas de faia
Os fios do tempo, as vaias da mente
Arden e voan coma fumes na noite
Campos de cores, follaxes douradas
Inspiran os pasos que quedan por diante
As aguias e as merlas
As rolas e os corvos
Cantan comigo alén do camiño
E así a fin, a fin deste dia, quenta o lume corpo e alma